+18po22 vol.3

Hej!

Z całkiem sporym poślizgiem ale w końcu ląduje na blogu post osiemnastkowy!
Naprawdę chciałem go wrzucić po 22:00 wczoraj, jednak środki komunikacji różnorakie skutecznie uniemożliwiły mi powrót do komputera i dostęp do zeszytu z rymowankami...

Już, już leci wiersz. Chociaż... jeszcze zanim on nastąpi, słówko odnośnie tych wszystkich plusosiemnastek. Może powinienem już na początku podać wikipediowską (najlepiej) definicję erotyków...

Erotyk (gr. erotikós ‘miłosny’) — poetycki utwór liryczny o tematyce miłosnej, w ciągu wieków ulegający zmianom. Erotyk akcentuje miłość zmysłową, charakteryzującą się głębią uczuć i pasją.

(wikipedia.org)

Czytając różne erotyki doszedłem do wniosku, iż trzeba wejść w wiersz jak w intymną chwilę, niespiesznie i z uczuciem, rozważać wszystko na wiele sposobów, bo na wielu płaszczyznach się on odbywa... i chociaż wiem, że niektórzy oczekiwaliby od tego cyklu czegoś bardziej pikantnego, to głównie subtelne będą moje wierszyki tutaj... nie chcemy przecież popadać w słowną pornografię.

No dobrze, chcemy. I niedługo taką słowną pornografię zaprezentuję. Ale jeszcze nie dzisiaj i nie za miesiąc. Cierpliwości i... wzrostu erotycznego apetytu.

A tymczasem, bez ociągania się, bo już jestem spóźniony, przedstawiam kolejny tworek.

Żar

Twego ognia nie poskromię.
"Otwórz usta swe szeroko
wleję się w ciebie głęboko..."

Wszystko spalisz, spłonę... Spłonę!
Już od pierwszej chwili aktu
Brak wyczucia, brak ci taktu!

W morzy żaru wolno tonę,
Wkoło skwaru wiry, iskry
"I oddechu twego świsty

Które zastępują mowę."
Chociaż mówię, ma bogini,
Ty nie słuchasz. "Mów na migi!

Mów oczyma! Z chęcią wchłonę
Każdą kroplę pożądania,
Łzy z rozkoszy, rozkosz łkania,

Namiętność z ciebie wytopię,
Będziesz krzyczał: Od początku!
I znów pchał ręce do wrzątku!

Nie chcesz?" Coraz mocniej pragnę
Aby żar ust twych nieznośny
palił język, darł wnętrzności

Nurt szaleństwa, w który wpadnę.
I nie zbudzę się nim znowu
Nie poczuję twoich szponów.

Nim słów słodkich nie usłyszę.
I uwierzę w nie naiwnie
Gdy sobą otoczysz zwiewnie...

I znów przerwą błogą ciszę
Nasze jęki, w rytm oddechów
Mogę płonąć wieki wieków.