Widmowy pamiętnik

Hej!

Koniec roku to zwykle czas podsumowań, rozważań, rozmyślań i takich tam.. Ja jednak tutaj podsumowania żadnego robić nie będę, ponieważ cóż podsumowywać? Raptem kilka miesięcy elektronicznej pisaniny? Nieee... to musi być jakaś konkretna, okrągła data, a nie raptem pół roku... Nawet, jeśli to pół roku wypada niemalże w Sylwestra.

Ha, ale wiecie co? Zauważyłem, że zacząłem pisać inaczej, jakoś tak bardziej... nowocześnie? A to głównie z powodu tego, iż przez te niecałe pół roku otworzyłem się przed wami prawie tak szeroko, jak wrota magazynów pewnego marketu, gdzie "włączają niskie ceny"!

Nie, nie lubię być nowoczesny. Wolałbym zostać w romantycznym średniowieczu rymów częstochowskich... ale cóż, nie da się. Ciągnie jednak ku współczesności. I pewnie niedługo sami mnie ocenicie jako bardziej współczesnego.

Ale to niebawem. Dzisiaj dostaniecie życzenia i tworek z końca roku 2013. Tak, tak sobie pomyślałem, że warto napisać coś, co łączyłoby się jakoś z tym okresem. Nie mam wprawdzie jeszcze niczego bożonarodzeniowego, ale noworoczne... tak, myślę, że coś takiego powstało.

Najpierw życzenia!
Ogólnie nie lubię składać życzeń. Zawsze mam wrażenie, że oczekuje się ode mnie czegoś wystrzałowego, czadowego, cool, wow i w ogóle. A czasami ciśnie mi się na usta jedynie: Szczęścia! Bo jak będziesz mieć szczęście, to i pieniążki się znajdą, a i choróbsk różnorakich unikniesz i inne nieprzyjemne sytuacje będą cię omijać szerokim łukiem.
Kiedyś usłyszałem całkiem przyjemne życzenia, coś jakby tak to było: aby ten Nowy Rok był lepszy od poprzednika, ale gorszy od tego, który nadejdzie po nim! Takie życzenia wieloletnie, można powiedzieć. Taka życzeniowa bylina, bo w sumie życzysz podwójnie udanego roku jeszcze kolejnego.
Ale życzenia fajne. Dorzuciłbym do nich masę szczęścia.

I teraz życzenia są kompletne. Ale wpis jeszcze nie. Więc... do życzeń dołączam tworek.

Roczek

Wstań, moja miła.
Bo oto trzeba nam iść,
to już stopniała zima,
spadł jesienny liść.
W butelkach - winogrona,
obok kiści - kiść.
Letniej burzy symfonia
gdzie indziej już brzmi.
Wiosna, a z wiosną
zapach mrozu, zapach bzu
usta nam zroszą.
Śniegiem zimowego snu
drzewa znów się pochylą
przed zimą. Kwiląc,
gałęzią skrzypiąc,
do wiosny takt wybiją...

Wstań więc i chodźmy
w ognie Nowego Roku.
Nim się skończy
ja - pies gończy
łowię woń twoich kroków.

Udanego sylwestra i lekkiej głowy następnego dnia! Pozdrawiam, i do zobaczenia już w 2015.
Pa!