KWD 3.0

Hej!

10 lipca 2014 roku... Na Świecie nie działo się kompletnie nic - oczywiście to zdanie nie jest prawdziwe. Mimo, iż Wikipedia nie podaje wielkich wydarzeń tego dnia, to każdy coś tam przeżywał. Wzloty, tragedie, upadki, małe szczęścia. Chciałbym napisać, że wszyscy z wypiekami na twarzy czekali na pojawienie się KaWidmoDe, ale to też nie będzie prawda.

Bo prawda jest taka, że sam nie wiedziałem, czy blog wystartuje 9 lipca, czy może 11. No i czy to w ogóle będzie lipiec. :)

Oczywiście byłoby super, gdyby data powstania pokrywała się z jakimś wydarzeniem, chociażby z moimi urodzinami - ale ale! Widmo lubi myśleć, że nie ma wydarzeń w Wikipedii, ponieważ jeszcze daty założenia KWD nikt tam nie wprowadził! :D

Niemalże miesiąc po trzeciej rocznicy witam Was serdecznie po raz kolejny. Cóż, zerknijmy, standardowo, na (kliknij->) pierwszy post na blogu... Co my tutaj mamy... "A Day Without a Rain"... Tak, lubię ten tworek. :D W poście napomknąłem, że nie lubię początków swojej twórczości. Lubię... ale mniej niż późniejsze tworki. 

Aha, i wtedy jeszcze nie nazywałem tego "tworkami". Tę nazwę nadałem im później, pierwszy raz w zdrobnieniu tworki pojawiły się... 20 września. :)

***

Pierwsza rocznica nie była prawdziwą rocznicą (KLIK), bo tylko wspomniałem o początkach bloga... nic się nie pojawiło, uciekłem po paru wersach. Nic się nie pojawiało na blogu, ale pamiętam tamto lato... zapełniłem wtedy sporo kartek w zeszycie.

Fragment komentarza do posta, który mówi wiele:

:D

W międzyczasie rozpoczęło się nadawanie Różanej Parafki, która to, o dziwo, pojawiała się na blogu całkiem regularnie.

***

Rocznica druga, czyli KWD 2.0 (KLIK), to już trochę bardziej rozbudowany post. Taaak... trochę w nim opisałem, jak to było z tym Widmem, skąd się to wszystko wzięło. Najważniejsze jednak było coś innego... otóż druga rocznica powstania bloga całkiem przyjemnie splotła się z zakończeniem Różanej Parafki... jak dotąd chyba mojego najukochańszego, szczeniackiego dzieła, które nie jest tworkiem. :)

***

Trzecia rocznica, chociaż... w sumie to nie taka rocznica, skoro miesiąc po terminie Ale cóż, nic nie zginie. Przyszłych rocznic nie ma co jeszcze świętować, poprzednie zawsze można.

A dzisiaj poświętuję nowym tworkiem... A co. W sumie nie będzie on jakiś ultrawesoły, ale pokażę Wam go z konkretnego powodu, który to powód zamieszczam poniżej w formie fotografii. Przyjrzyjcie się, na czym można spisywać myśli, gdy akurat zeszytu nie ma pod ręką. :)

Tak, czasami piszę na karteczkach z kalendarza. No a później lądują w starym "zeszycie zbiorczym". :)

Tworek... tworek na to świętowanie.

Zapraszam... No i życzę sobie kolejnego roku! Ja tutaj będę, mam nadzieję, że Wy także!

***

Karteczka z kalendarza

Była jak pierwszy łyk piwa

upity ukradkiem w lesie

niecierpliwa

jak przebiśnieg, niepewny, czy wiosna

przyjdzie i co przyniesie.

Pierwszy pocałunek

jak "sto lat!" śpiewane ci na urodzinach

uśmiechasz się

i przebierasz w znanych

postawach i minach

który kierunek

wybrać na mapie niepewności?

Była jak jazz.

Nie jesteś na nią gotowy

a jednocześnie chcesz być

to wiesz.

Jak ból zęba była

wpadła na moment

i nie potrafiłeś myśleć o niczym innym

jakby ta chwila

miała trwać wiecznie

być przy tobie zawsze

już, na amen.

Och, c'mon!

Czy chciałeś?

"Chciałem!"

Jak wiatr była, ciągle wokół,

ciągle obok,

wyczuwasz podskórnie niepokój,

krok za tobą, nic,

po lewej, pudło,

szarpie ci nerwy jak kurtkę,

po prawej, no trudno,

myśl o niej dreszczem

przebiega po plecach.

Jak dym z papierosa

czułeś ją później, ciągle,

długo jeszcze po tym

jak opuściła twoje usta

ubrania i pokój.

Nieznośne poczucie obecności

i pusta

obietnica nałogu.

Lornetą ci była

i meduzą

zaprzeczasz na próżno

bo widzieli to i śmiali się

ale nie z tobą

a z ciebie

w chlebie kminkiem

i pietruszką w rosole była.

Niby pasowała.

Denkiem była pustej butelki

jękiem rozładowanej baterii

udręki początkiem i końcem.

Superbohaterem bez znaku

niszczycielem i twórcą

laku brakiem i bezrybiem.

Była wężem czy owocem?

Celem i drogą była.

W pysk strzeleniem na nadmiar

słów

i zaproszeniem, gdy niedobór

gestów.

Nie pierwsza i nie ostatnia

nie mogła się zdecydować

którą chce rolę

więc nie wybrała żadnej.

A jednak nikomu

nikomu nie było ładniej

w koralach niezdecydowania

i roli statysty

tyle było prawdy w słowach

iskry, która nie wie,

że wznieca pożar.

Krocz za mną w ten

ostatni marsz.

Była jak ta euforia

po skoku w głębinę.

Ją też kiedyś zgubię,

zapomnę,

ona też przeminie.

Świt nie ujrzy moich kolan.

I choć była mi jak bezczas,

każda z nią chwila, sekunda,

godzina jest mi droga...

Już pora.

***

Kurde, a tak na koniec to Wam napiszę, że mam deja vu. Tak, wydawało mi się, że ten tworek już był tutaj, że już to pisałem...

Dziwne. :)

Nieee nooo... sprawdziłem. Nie było go tutaj. :)