Widmowy pamiętnik

Hej!

Mijają te dni i znikają, jak kolejne kilometry za szybą pociągu, jak drzewa i drzewa i drzewa przewijające się w pociągu oknie. Już październik zmierzcha, już chyli się ku krańcowi ten październik nasz tegoroczny. Październik wakacyjny, można powiedzieć, bo ciepły niespotykanie i słoneczny tym ciepłem letniego wspomnienia. Ciepłem opalania się w wolnych chwilach albo aktywniejszym nieco rowerowym rajdem. Może ktoś wędrował wakacyjnie? A może ktoś podróżował październikowo? Może ktoś podróżował pociągiem?

Pociąg... ogromna masa stali, szkła w oknach i paskudnie obitych foteli. Ogromny wąż trawiący w swych trzewiach ludzi zaspanych i śpiących, pijanych i trzeźwych, kontemplujących podróż (z medytacyjnym wyrazem twarzy gapiących się w świat przemijający za oknem) oraz tych już spóźnionych, na podróż narzekających ("Pier****ne pociągi i ich spóźniona mać!"). Wielki wąż wijący się przez pola, lasy i miasta.

Albo... gąsienica. Chociaż sunie, chociaż niby pełznie, zawsze kojarzył mi się z gąsienicą. Gdy byłem jeszcze małym dzieciakiem (teraz jestem dużym dzieciakiem...) gdy tylko usłyszałem oddalone dudnienie pociągu i jego trąbienie przed przejazdem, od razu biegłem do płotu. Wieszałem się nań i z niecierpliwością wgapiałem się w szyny majaczące w oddali. Już po chwili z lasu wypełzała zielona masa wagonów. Nie wiem, dlaczego tak cieszyła mnie ta gąsienica.

Później korzystałem z usług jej wnętrza w podróżach tam i z powrotem, dalej i bliżej. I podczas jednej z takich podróży, w lipcu 2008 roku (czyli znowu dość daaawno...), podczas podróży dalekiej, bo zaczynającej się w Tarnobrzegu, a kończącej w Trójmieście, powstał wiersz o gąsienicy. O zmechanizowanej gąsienicy.

Przedstawiam go, bo nadal mam w pamięci tamte wakacje i moją podróż.

Gąsienica

Mknie po szynach, w stal ubrana,
Gąsienica strasznie długa.
Nie jest wcale zasapana,
Wesoło światłami mruga,
Nie zraża jej niepogoda,
Wicher, śnieg, upał czy deszcze.
Na końcu trasy - nagroda!
Więc przyspiesza, jeszcze, jeszcze...
Gąsienico, gąsienico!
Jesteś cieplejsza od słońca.
Pokaż nam swe jasne lico,
Prześcignij w biegu zająca,
Szybuj po stalowych torach
Jak orzeł po wielkim niebie,
Bądź wytrwała w nocnych porach,
Czyń sobie poddaną ziemię!
Nie bądź przewrotna  ni wstrętna -
Zawieź nas tam, gdzie zechcemy.
A możesz być tego pewna,
Że za to podziękujemy!

Może powinienem odświeżanie takich skamielin nazwać Widmo retro? Kuuurczę... jakże to było prosto rymowane i tak klasycznie ABAB... ech, to moje klasyczne ABAB. Ale cóż... i takie tworki mam w dorobku.

Niebawem może przybliżę wszystkim mój stosunek do dzieł... tfu. Dzieł? Jakich dzieł? Do tworów z początków mojej przygody. :)
A tymczasem... OoooOOdjaAazd!