+18po22 vol.17

Hej!

Joe Black. Mówi Wam coś to nazwisko?

To jak to w końcu z tą Śmiercią jest... ładna czy nie? Dobra czy be? Któż to wie?
 
Joe Black.
Śmierć o pięknej mordce młodego Brada Pitta.
Śmierć z lubością smakująca masło orzechowe.
Śmierć kołysząca się delikatnie w rytmie "Somewhereover the Rainbow".
Śmierć zafascynowana piękną kobietą...
-Opowiedz mi, kim jesteś... Nie powiesz mi?

Śmierć na wakacjach.
Lubię ten film. Naprawdę go lubię. niektórzy powiedzą - przydługawy. Inni - że nudny.  Jeszcze inni - że przesłodzony i momentami naiwny.
A czyż tego właśnie nie chcemy w niektórych chwilach? Rozkosznej, przesłodzonej, do bólu przeciągniętej nudy...
I muzyki. Pięknej muzyki. Zwracajcie uwagę na muzykę w filmach. Niektóre tylko z niej się składają - na pewno znacie chociaż jeden taki. :)

Nooo... no i Claire Forlani. Kurczę, jaka ona piękna.

***

Muzyka jest spoko. Słowa są spoko. Niektóre słowa brzmią jak muzyka.
Onomatopeja.
Kurde, zawsze chciałem stworzyć jakąś onomatopeję.
Byłoby fajnie.

Za to mam taki króciutki tworek na dziś. Z zeszłego roku. Idąc za zasadą, iż na WidmoRetro przyjdzie jeszcze pora, postanawiam dać Wam coś całkiem świeżego. Coś z przerwy międzyświątecznej. Przypomnijcie sobie, jak to wtedy było fajnie. :)


Poodchodziranki

Zabierzżesz ze słońcem noc
kockrycie porzuć, różostością skór świeć,
miećżesz chcesz mnie jak
fortepianowe białoczerniawe kły
palce pianistyczne
jak kolumienki antyczne
Partenonu fasady miały
i z trzaskotem ptasim
i z szumotem wietrznym
i z klekotem sercowym
odchodzisz we wrzaskoty poranka.



Dobranoc, o Wielebni moi. Softerotykowe dobranoc.
Pa!